O sztucznej inteligencji, błędzie i rozpadzie tożsamości w twórczości Mario Klingemanna

Abstrakt

Artykuł podejmuje próbę reinterpretacji twórczości jednego z czołowych przedstawicieli sztuki generatywnej Mario Klingemanna w świetle koncepcji dé-coïncidence sformułowanej przez François Julliena. W centrum zainteresowania znajduje się pytanie o to, w jaki sposób praktyki artystyczne wykorzystujące sztuczną inteligencję mogą stanowić współczesną realizację filozofii rozklejenia formy, tożsamości i znaczenia. Analizując wybrane prace Klingemanna, takie jak Neural Glitch, Memories of Passersby I oraz The Butcher’s Son, autorka ukazuje, że sztuka generatywna nie tylko rozmywa granice między autorem a systemem, intencją a przypadkiem, ale staje się także przestrzenią pęknięcia i nieciągłości, w której zjawia się nowe. Zestawienie myśli Julliena z estetyką błędu (glitch), efemerycznością obrazu oraz rozproszeniem autorstwa pozwala uchwycić generatywność nie jako technologię, lecz jako filozoficzną kategorię twórczego rozdzielenia. W tym sensie artykuł wskazuje, że sztuka generatywna może być odczytywana jako praktyka dé-coïncidence, czyli jako przestrzeń, w której forma „przestaje być sobą” otwierając się na nieznane i nieprzewidywalne.