Koncepcja „migającego świata idealnego”: doświadczenia starożytnych Chin dziś

Abstrakt

Początki Dé-coincidence w tradycyjnej chińskiej architekturze i sztuce tkwią w specyficznym światopoglądzie Chińczyków, który kształtował się na przestrzeni tysięcy lat pod wpływem lokalnych wierzeń – taoizmu i konfucjanizmu oraz zapożyczonego buddyzmu. Znaczące jest, że
w Chinach, a także w Japonii, nawiasem mówiąc, te trzy nauki nie przeciwstawiały się sobie, lecz tworzyły specyficzny synkretyzm religijny, gdyż wszystkie zbudowane były na podobnej podstawie – wierze w zmienność zjawisk we wszechświecie, że natura jest wzorem doskonałości,
a także braku obrazu Stwórcy, jak to ma miejsce w religiach monoteistycznych chrześcijaństwa i islamu.
Istotą Dé-coincidence w tradycyjnej sztuce chińskiej i japońskiej jest nadanie ukrytej istocie zjawiska właściwości idealnego piękna, dlatego też tę ukrytą esencję można odczuć jedynie „od serca do serca”, sercem, a nie umysłem. Świętość aktu twórczego artysty polega zatem na „momencie” złączenia artysty z naturą i przekazania za pomocą środków artystycznych tego, jak energia natury zamienia się w energię twórczości, a z niej w energię dzieła sztuki.